भ्रमंती-आयर्लंड-2

गेले दोन दिवस माझ्या प्रेझेन्टेशन च्या तयारीत गेल्यामुळे नवीन पोस्त टाकता आली नाही त्या बद्दल क्षमस्व.

डब्लिन विमानतळ:

देशाच्या राजधानीचा इतका शांत विमानतळ मी आधी पाहिला नव्हता. कदाचित आमचा विमान कोपर्यात उतरवला असेल माहित नाही. पण प्रचंड शांतता होती तिथे. इमिग्रेशन चे नेहेमीचे सोपस्कार आटोपून मी arrivals लॉबी मध्ये tourist information center शोधायला लागलो. तेवढ्यात एक पंजाबी काकू येऊन मला म्हणाल्या कि त्यांच्या मुलाला त्यांना फोन करायचा आहे तर त्यांना माझा फोन वापरता येईल का? जरा साशंकतेनेच मी त्यांना फोन लावून दिला. तर तो पहिल्यांदा लागलाच नाही. मग तो answering machine वर गेला. हे एक अशक्य नाटक आहे, भारतात अजून फोन कंपन्यांना हा शोध लागलेला नाही. पैसे उकळण्याचा उत्तम धंदा. असो. मी त्यांचा मुलासाठी निरोप ठेवला आणि 

tourist information center च्या counter वर गेलो. तिथल्या ताईंनी  कुठली बस घ्यायची ते सांगितल आणि मी bus platforms कडे निघालो तेवढ्यात त्या काकूंच्या मुलाचा फोन आला. तो दुसऱ्या terminal वर होता. त्याला त्या काकू कुठे उभ्या आहेत ते नीट  सांगून मी निघालो. त्या काकूंच्या डोळ्यात पाणी होत आणि त्या गुरु दि कृपा  Thank you पुत्तर वगरे म्हणायला लागल्या. त्यांना ठरलेल्याच जागी थांबायला सांगून मी पुढे निघालो.  Bus platforms वर बस उभीच होती. हॉटेलचे नाव सांगून 10 युरो दिले आणि लक्ष्यात आला कि बसेस मध्ये सुट्टे मिळतच नाहीत. आता सुट्टे कुठून आणायचे असा विचार करतांना तो ड्रायव्हर म्हणाला कि stop वर ticket vending machine  आहे ते 10 युरो ची नोट घेऊन सुट्टे  परत देईल. ती बस निघून गेली पण दुसरी लगेचच होती. त्या बस च्या ड्रायव्हर ला लोकांनी stop  आला कि सांग म्हणून खूपच request केलेल्या होत्या बहुतेक. तो जरा वैतागलेला होता. इथले बस ड्रायव्हर आणि मी हा एका वेगळ्या पोस्ट  चा विषय आहे :) बसेस PMPML च्या वोल्वो बसेस सारख्या होत्या. भरपूर चालवून वाट लागलेल्या.

पण oxford  पेक्षा भरपूर स्वस्त त्यामुळे कुरकुर करायला जागा नव्हती. Oxford  मध्ये बस कंपन्या आमच्या बस मर्सिडिस च्या आहेत अशी जाहिरात करतात आणि तिकिटाच्या भावात खरच स्वतःची मर्सिडिस येईल असे रेट लावतात.

बस मधून उतरतांना एक चायनीज मुलगा भेटला. तो पण conference ला आलेला होता. माझ्याच हॉटेल ला राहणार होता. तो बिचारा आयरिश accent  मधली इंग्लिश ऐकून बावचळला होता. अखेर आम्ही दोघेही हॉटेल ला पोचलो.

हॉटेल:

हॉटेल वर जाऊन फ्रेश होऊन restaurant  मध्ये dinner  ला गेलो तर तिथे माझ्या गाईड च्या ओळखीचे एका अमेरिकन university प्रोफेसर होते. ते middle किंवा south eastern asian आहेत. त्यांना माझ्या गाईड ची ओळख सांगून गप्पा मारत होतो. ते त्यांच्या बायको ची वाट  बघत होते. त्यांनी waiter  ला Heineken ची order दिली. तो waiter आयरिश होता आणि त्याने एकदम चमकून त्यांच्याकडे पाहिले. त्याचा कारण होता कि डब्लिन मध्ये येऊन ते Guinness न घेता Heineken मागत होते. ही Guinness म्हणजे Guinness Book of  World Records वाली बिअर.  त्यांच्या बद्दल अजून माहिती पुढच्या पोस्त मध्ये.

[क्रमशः]

भ्रमंती-आयर्लंड-1

नमस्कार मित्रहो! बर्याच दिवसांनी जरा लिहिण्याचा मूड आला.

एका चर्चासत्रासाठी मी काही दिवस डब्लिन, आयर्लंड मध्ये आलेलो आहे.  इकडचे थोडे अनुभव शेअर करूया असा संकल्प आहे. बघू तडीस जातो का ते.

डब्लिन दिवस 1:

आज दुपारीच मी इंग्लंड मधून इकडे यायला निघालो. माझ्या पूर्वानुभवानुसार, लंडन Gatwick किंवा लंडन च्या कुठल्याही इतर विमानतळावरून उड्डाण करण्यापेक्षा, ऑक्सफोर्ड ते बर्मिंगहॅम रेल्वे ने जाऊन तिथून विमान पकडणे जास्ती सोप्पे आहे. एकतर बर्मिंगहॅमला रेल्वे एका तासात direct विमानतळावर जाते.  तेच लंडन च्या बाकीच्या विमानतळांवर जायलाच मुळी  2-3 तास लागतात आणि दुसरं म्हणजे बर्मिंगहॅमला जरा गर्दी पण कमी असते.  विमानतळाच्या रेल्वे स्टेशन वर, सबवे मध्ये चक्क साग पनीर sandwitch होता. त्यामुळे आधीच सबवे सापडल्याचा आनंद द्विगुणित झाला.

अचानकपणे या आठवड्यात सूर्यदेवांनी आन्ग्लादेशावर कृपादृष्टी दाखवायला सुरवात केली आहे. त्यामुळे दुपारी चक्क घामाच्या धारा वाहत होत्या. माझेच हे हाल तर इथल्या लोकांचा काय होत असेल देव जाणे. उकडत असतांना रायन एअ र  वाले या इकडून तिकडे फिरवत होते. एकतर त्यांची counters कुठेतरी लांब कोपर्यात असतात. (म्हणा त्यामुळेच ते स्वस्तात  तिकिट देऊ शकतात. पण  विमानतळावर लांबवर सामान वागवायचा जाम कंटाळा येतो.  त्यात counter वरच्या ताई सावकाश काम आंदोलनात सहभागी असल्या सारख्या काम करत होत्या.  इतर वेळी त्याचा काही वाटत नाही पण स्वतातल्या विमान कंपनीचा गेट ओपन होताना आपण रांगेत पुढे असावा लागता. कारण ती विमान स्वारगेट-भोर एसटी सारखी असतात. सीट नंबर नसतो.  त्यामुळे सोल्लिड मज्जा येते विमानमध्ये. लोक इकडे बसू का तिकडे बसू बघत  असतात. त्यांच्या मागे रांग लागते. Flight attendant बोंब मारत असतो बसून घ्या बसून घ्या म्हणून. एकदम एसटी  अनुभव.  

असो. तर, सामान चेक-इन करून गेट वर गेलो. इथे परत लांबवर चालावं  लागलं. गेट वर एक नवीनच मजा.

रायन एअर चा ग्राउंड स्टाफ  हातात एक पुठ्याचं खोकं घेऊन उभे होते. तुमची केबिन bag त्या खोक्यात बसली तरच ते तुम्हाला आत जाऊन देणार नाहीतर 50 पौंड टाका. आता त्या पोरी वेड्या सारख्या सामानाला खोकी फिट  करत बसल्या.

Bag थोडी मोठी असेल तर खोका थोडसं फाकवून बसवत होत्या. मला प्रयोजनच कळलं नाही याचं. जर खोका मोठा करूनच फिट करायचं असेल तर मुळात ते लावूनच कशाला बघा? बाकी या लो कॉस्ट विमान कंपन्या काम एकदम efficiently करतात. गेट ओपन झाल्यावर पुढे गेलो तर विमान गेट वर येत होत. पुढच्या 20 मिनिटात त्यातून लोक बाहेर आली. त्याची सफाई झाली. समान अनलोड आणि लोड झालं आणि आमच विमान उडालं.

[क्रमशः]